Μουσικόφιλοι που αγαπάμε: Αυθεντίες, ξερόλες και σκόρπιες σκέψεις

Σε όλους τους τομείς της ζωής κανείς ποτέ δε συμπαθεί τους ξερόλες. Στη rock, που απαιτείται εις βάθος ψάξιμο αν θες να είσαι γνώστης της, οι περιπτώσεις αυθεντιών και ροκοπατέρων είναι άφθονες. Άνθρωποι οι οποίοι άλλοτε όντως έχουν πολλές γνώσεις και άλλοτε απλά νομίζουν ότι έχουν πολλές γνώσεις. Είτε τις έχουν είτε δεν τις έχουν, είναι εξίσου σπαστικοί και ενοχλητικοί.

Συνήθως ο βαθμός αυθεντίας ανεβαίνει με την ηλικία. Μεγαλύτερη ηλικία, πιο πολλά χρόνια στον πλανήτη γη, περισσότερες εμπειρίες, πλουσιότερα ακούσματα. Έλα όμως που δεν πάει έτσι. Έλα όμως που επ'ουδενί δεν θέλω να προσπαθήσεις να μου επιβάλλεις την άποψη σου, ειδικότερα έχοντας ως όχημα τα χρόνια σου. Έλα όμως που το συγκρότημα που αναφέρεις το ξέρω και εγώ, ίσως και καλύτερα από εσένα. Έλα όμως που για τις 100 άγνωστες μπάντες που μου παραθέτεις, μπορώ και εγώ να σου αραδιάσω άλλες τόσες, όπως θα μπορούσε και ο οποιοδήποτε άλλος. Η μουσική δεν είναι διαγωνισμός, αλλά απόλαυση. Το ποιος γνωρίζει περισσότερα μικρή σημασία έχει, όπως μικρή σημασία έχει και ο τρόπος που επιλέγει ο καθένας να κάνει το ταξίδι του στο πεντάγραμμο. Άλλοι συμβουλεύονται sites και κριτικές, άλλοι φίλους τους, κάποιοι άλλοι τυχεροί είχαν τους πατεράδες τους με τεράστια δισκοθήκη ήδη, οπότε δε χρειάστηκε να ψάξουν το θησαυρό. Προσωπικά μ'αρέσει αυτό το ταξίδι να το κάνω δίχως άλλους, ψάχνοντας μόνος μου για συγκροτήματα. Και οι συνοδοιπόροι είναι ευπρόσδεκτοι που και που αλλά συνήθως τους αποφεύγω, γιατί σαν άνθρωπος λειτουργώ καλύτερα σόλο. Ο καθένας το κάνει όπως γουστάρει το ταξίδι αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας δεν θέλει έναν ξερόλα να τον βομβαρδίζει με προτάσεις.

 Ένας άλλος ιδιαιτέρως σπαστικός τύπος ακροατή είναι ο φανατισμένος. Ο φανατισμένος, στις πιο πολλές περιπτώσεις, έχει ανακαλύψει μόλις πρόσφατα το είδος μουσικής που γουστάρει και τείνει να το ανυψώνει και να κατακεραυνώνει οτιδήποτε αντίθετο. Ο παραπάνω ακροατής μπορεί να εξελιχθεί με δύο τρόπους. Ή σε βάθος χρόνου να ξεπεράσει το κόλλημα του και να ανοίξει τα μάτια του, ή να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο σπάζοντας μας τα αρχίδια. Και άντε να είσαι 15-16 χρονών είναι λογικό, μέχρι κάποιο βαθμό, όταν πρωτογνωρίζεις κάτι να το στηρίζεις ένθερμα. Και εγώ σε αυτή την ηλικία άκουγα hard rock και δεν με ενδιέφεραν τα υπόλοιπα ιδιαίτερα. Μεγαλώνει όμως ο άνθρωπος, ανοίγουν οι ορίζοντες του, γνωρίζει νέα πράγματα και εξελίσσεται. Π.χ. αν με ρωτούσατε πριν 5 χρόνια για τους Joy Division, θα σας έλεγα ότι το καλύτερο σημείο στη καριέρα τους είναι όταν διαλύθηκαν επείδη αυτοκτόνησε ο Curtis και σαν αποτέλεσμα δημιουργήθηκαν οι New Order. Πλέον όμως τους αγαπάω πολύ. Φυσικά και δεν πρόκειται όποιο συγκρότημα μισούσες να καταλήξεις να το αγαπάς. Θεωρώ όμως μέγιστο λάθος να βάζεις ένα τεράστιο Χ και να τελειώνεις έτσι με μια μπάντα. Φαντάσου ειδικά όταν το Χ δεν μπαίνει σε μπάντα, αλλα σε genre ολόκληρο.

Επίσης, έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που ανήκουν στους φανατισμένους, συνήθως ακούνε ή progressive και post rock/metal ή indie (ή Manowar, αλλά θα αφήσουμε αυτή την ανάλυση για κάποια άλλη φορά). Στην πρώτη περίπτωση, η μουσική οξυδέρκεια και ικανότητα των συγκροτημάτων, καθώς και η πολυπλοκότητα και ατμοσφαιρικότητα τους, κάνει τον φανατισμένο να νομίζει ότι αυτό που ακούει είναι κάτι το ανώτερο, γενόμενος έτσι και ο ίδιος "μουσικά ανώτερος". Στη δεύτερη περίπτωση, απλά ο φανατισμένος επιλέγει να διαγράψει οτιδήποτε mainstream δεινοσαυρικό υπήρξε στο χώρο του rock. Ειδικά τους indie fans τους έχω άχτι, ίσως επειδή επιτίθενται στη μουσική που μου αρέσει περισσότερο. Και όπως προείπα, να είσαι 15-16 πάει στο διάολο, αλλά όταν βλέπω ανθρώπους 30 και 40 χρονών να έχουν αυτή τη νοοτροπία δε ξέρω αν πρέπει να συγχυστώ ή να ξεκαρδιστώ. Να είσαι θερμοκέφαλος με την πολιτική το καταλαβαίνω, γιατί διακυβεύεται το μέλλον της χώρας -λέμε τώρα- και σαν επέκταση και το δικό σου. Με τη θρησκεία άντε πάλι το καταλαβαίνω, γιατί προϋποθέτει πίστη σε κάτι για το οποίο δεν έχεις αποδείξεις, που από μονό του είναι παράλογο. Με το ποδόσφαιρο άντε πες και πάλι το καταλαβαίνω, δεν έχεις με τι να ασχοληθείς και βρίσκεις καταφύγιο στον ΠΑΟΚ και τον Άρη για να δώσεις στην ύπαρξη σου νόημα. Αλλά με τη μουσική? Δηλαδή αν μου πεις ότι οι Mogwai είναι καλύτεροι από τους Band of Skulls ή ότι οι Maccabees είναι καλύτεροι από τους Barclay James Harvest πως μπορείς να το αποδείξεις? Δεν είναι 100 μέτρα να πεις ότι ο Χ τα τρέχει σε 9.90 και ο Υ σε 9.95 άρα ο Χ είναι καλύτερος. Τα πάντα είναι ρευστά και υποκειμενικά. Και αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης, δηλαδή ότι μπορεί ο καθένας να γουστάρει ότι θέλει.

Που θέλω να καταλήξω? Ας σεβόμαστε τα γούστα των άλλων και ας μη τα θίγουμε. Αν κάτι δε σου αρέσει καθόλου απλά δεν το ακούς. Δεν χρειάζεται να λοιδορείς. Σχολιασμοί και συζητήσεις βέβαια πάντα είναι ευπρόσδεκτοι και ενδιαφέρωντες, όσο παραμένουν σε πολιτισμένα πλαίσια και έχουν και μια διάθεση καλαμπουριού. Κάπου εδώ τελειώνει το παραλήρημα μου. Για τέλος πάρτε ένα Camel, ένα Cage the Elephant και ένα Tears for Fears και διαλέξτε ότι γουστάρετε.

ΥΓ. Το μόνο αντικειμενικό στη μουσική είναι οι Beatles... και οι Zeppelin... και οι Free... και οι Whitesnake... και οι Who... και όσοι διαφωνείτε είστε άσχετοι και ηλίθιοι!