Top of 2012: #1 Soundgarden - King Animal

Φτάσαμε επιτέλους στον καλύτερο περσινό δίσκο, σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Και η μεγάλη τιμή πηγαίνει στους Soundgarden, οι οποίοι μας έδωσαν το πρώτο τους album μετά από 16 ολόκληρα χρόνια. Και τι album... γιατί το "King Animal" δεν είναι απλά ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, αλλά ίσως να είναι και ότι καλύτερο έχουν βγάλει ποτέ οι Αμερικάνοι.

Η μπάντα ακούγεται δεμένη και η χημεία είναι αδιαμφισβήτητη ανάμεσα στους τέσσερις μουσικούς από το βροχερό Seattle. Μοιάζει σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από το 1994 και τις μεγάλες δόξες τους. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι τώρα ακούγονται περισσότερο ώριμοι και εκλεπτυσμένοι στον ήχο τους, σε σχέση με το πιο θορυβώδες παρελθόν τους. Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο, καθώς πλέον δεν μιλάμε για ένα group που αποτελείται από 20χρονα παιδαρέλια, αλλά για τέσσερις καταξιωμένους καλλιτέχνες, που ο καθένας έχει τραβήξει το δικό του δρόμο και έχει μαζέψει τις δικές του εμπειρίες, από τη διάλυση της μπάντας το 1997 μέχρι και σήμερα.

Το "King Animal" δεν είναι από τα εύκολα album. Δεν θα βρείτε μέσα κανένα "Black Hole Sun" και κανένα "Spoonman". Ίσως μάλιστα δεν καθίσει καλά στα αυτιά σας με την πρώτη ακρόαση. Προσπεράστε αυτό το γεγονός και ακούστε το πάλι και πάλι και τότε θα αποκαλυφθεί το μεγαλείο του. Τα γεμάτα riffs του Kim Thayil δίνουν το παρών και σε αυτό το LP, όπως φάνηκε και από το "Been Away to Long", το single που κυκλοφόρησαν οι Soundgarden δύο μήνες πριν δοθεί ολόκληρο το "King Animal" προς ακρόαση. Η φωνή του Cornell δεν διατηρείται απλά στα καλύτερα της, αλλά ακούγεται - αν είναι δυνατόν - ακόμα πιο πλούσια και γεμάτη. Ο Ben Shepherd στο μπάσο συνεισφέρει με το σκοτεινό και μελαγχολικό "Taree", μια αποκλειστικά δική του σύνθεση, που αποτελεί ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlights του album. Βέβαια αυτό δεν είναι το μόνο κομμάτι στο οποίο είχε συμβολή ο μπασίστας των Soundgarden, αλλά δεν θα μπορούσα να παραλείψω να κάνω αυτή τη μικρή αναφορά στο "Taree". Ο drummer Matt Cameron (on double duty πλέον, μιας και παίζει drums και στους εταίρους μεγάλους του Seattle, δηλαδή τους Pearl Jam) μας παρουσιάζει για ακόμα μια φορά το groove του, καθώς και την ευχέρεια που έχει να κινείται ανάμεσα στη μουσική και να την συμπληρώνει τόσο όμορφα και εύστοχα.

Το "King Animal" είναι δισκάρα. Ειδικά το πρώτο του μισό με κομματάρες όπως τα προαναφερθέντα "Been Away too Long" και "Taree", το "By Crooked Steps" που σου χώνει γροθιά στο στομάχι και σε αφήνει διπλωμένο για 4 λεπτά, και το μονολιθικό, αλλά ταυτόχρονα τόσο πλούσιο, "Blood on the Valley Floor". Το δεύτερο μισό αν και χάνει λίγο σε ποιότητα, παρόλα αυτά διατηρείται στο ύψος των περιστάσεων και περιέχει εκτός των άλλων το "Rowing", ένα πολύ περίεργο, τριπαριστό τραγούδι, που ακόμα δεν έχω κατασταλάξει για το αν μου αρέσει ή όχι, αλλά πρέπει να αποτελεί το κομμάτι το οποίο έχω ακούσει περισσότερο μέσα από το τελευταίο πόνημα των Soundgarden!

Εν κατακλείδι και για να μην κουράζω ξεχάστε ότι έγραψα πιο πάνω. Απλά το "King Animal" γάμησε... END OF FUCKING STORY!

Best of 2012: #2 Witchcraft - Legend

Μετά την κυκλοφορία του "The Alchemist" το 2007, οι Witchcraft έδειχναν να έχουν φτάσει σε ένα πολύ οριακό σημείο. Αν και το album ήταν καλό, παρόλα αυτά οι Σουηδοί δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα το καινούριο στον ήχο τους και έμοιαζαν να παραμένουν στάσιμοι. Ακολούθησε ένα μεγάλο διάλειμμα αδράνειας το οποίο επέφερε πολλές αλλαγές στις τάξεις του group, με τον τραγουδιστή Magnus Palender και τον μπασίστα Ola Henriksson να είναι οι μόνοι που παρέμειναν από το line-up του "Alchemist".

Με νέα σύνθεση λοιπόν, οι Witchcraft μας έδωσαν το 2012 το "Legend", με το οποίο έληξε η πενταετής απουσία τους από τα μουσικά δρώμενα. Οι αλλαγές των μελών, μαζί με το διάλειμμα, φαίνεται ότι είχαν ευεργετική επίδραση στο συγκρότημα. Το "Legend" φέρει έναν αέρα ανανέωσης και είναι το βήμα εκείνο που χρειαζόταν να κάνουν οι Witchcraft, για να ξεφύγουν από το τέλμα στο οποίο είχαν επέλθει. Επιτέλους οι Σουηδοί απομακρύνθηκαν από τα αργόσυρτα doom και την θαμμένη παραγωγή και πήγαν σε κάτι πιο σύγχρονο, stoner και καλογυαλισμένο. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως έχασαν την ταυτότητα που είχαν χτίσει με τα τρία προηγούμενα album τους. Αντίθετα, τη διατήρησαν και την εξέλιξαν, κάτι το οποίο φαίνεται από το εναρκτήριο κιόλας, βομβαρδιστικό "Deconstruction", όπως και από το single του δίσκου, "It's not Because of You". Το single αυτό, μαζί με το "Democracy" είναι τα μόνα τραγούδια που δε μου άρεσαν ιδιαίτερα. Αυτό βέβαια είναι καθαρά προσωπική μου άποψη, μιας και ξέρω αρκετά άτομα που ειδικά με το "It's not Because of You" έκοψαν φλέβα. Τα "Dystopia", "An Alternative to Freedom" και "White Light Suicide" μου έκαναν περισσότερη εντύπωση από το "Legend", αλλά η αλήθεια είναι ότι το album φυσάει γενικά. Η ανασυγκρότηση των Witchcraft κρίνεται άκρως επιτυχής και τώρα το μόνο που απομένει, είναι να δούμε πως θα προχωρήσουν.

Top 10 of 2012: #3 ZZ Top - La Futura

Επιστροφή στις ρίζες τους για τους ZZ Top, υπό την καθοδήγηση του πλέον κατάλληλου ανθρώπου για αυτή τη δουλειά, δηλαδή του παραγωγού Rick Rubin. Στο "La Futura" οι τρεις Τεξανοί αφήνουν πίσω τους μια για πάντα τα -στη πλειονότητα τους- οικτρά μπλικιπμπλίκι-southern τραγούδια που έγραφαν στα 80's και τα 90's και υπηρετούν για άλλη μια φορά τα blues. Οι συνθέσεις που συμπεριλαμβάνονται στο δίσκο, είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει από την εποχή του "Deguello" και προσωπική μου άποψη είναι πως το "La Futura", στο σύνολο του, συναγωνίζεται το "Tres Hombres" για τον τίτλο του κορυφαίου album των ZZ Top.

Ο Rubin δεν βάζει στην παραγωγή φρου-φρου και αρώματα, αφήνει τον βρώμικο ήχο να κυριαρχήσει και τη μπάντα να ακούγεται φυσική, αλλά ταυτόχρονα και μοντέρνα. Οι fuzzy κιθάρες είναι στο προσκήνιο και τα λίγα synthesizers λειτουργούν απλά ως συνδετικό στοιχείο στο background των κομματιών. Η φωνή του Gibbons έχει χάσει εντελώς την όποια έκταση δεν είχε και πλέον περισσότερο γρυλίζει και μουγκρίζει παρά τραγουδάει, αλλά μα τη γενειάδα του δεν έχει ακουστεί ποτέ τόσο γαμάτα όσο στο "La Futura". Το album είναι γεμάτο από κομματάρες. Προσωπικά ξεχώρισα τα "I Gotsta Get Paid", "Chartreuse", "Flyin' High" και "It's Too Easy Manana", αλλά νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να κάνει τη δική του επιλογή ανάμεσα στα 10 κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο και να μην έχει καθόλου άδικο για τα τραγούδια που προτίμησε.