Underground: Vavel - Vavel (1986)

Το μεταλλικό κοινό της χώρας μας ανέκαθεν έδειχνε μια ιδιαίτερη αγάπη σε οτιδήποτε επικό. Μπάντες όπως οι Manilla Road, οι Hammerfall και φυσικά οι Manowar λατρεύονται στην Ελλάδα πολύ περισσότερο από σχεδόν οπουδήποτε αλλού στην υφήλιο. Ίσως να ευθύνεται η ιστορία μας για αυτή την αγάπη, καθώς είναι λογικό όταν έχεις μάθει από το σχολείο για τις μεγάλες μάχες στην Αρχαία Ελλάδα, να μπορείς έπειτα να ταυτίζεσαι ευκολότερα με τραγούδια που στιχουργικά εξυμνούν πολέμους, ρωμαλέους πολεμιστές, πράξεις ανδρείας κτλ.

Μουσικόφιλοι που αγαπάμε: Αυθεντίες, ξερόλες και σκόρπιες σκέψεις

Σε όλους τους τομείς της ζωής κανείς ποτέ δε συμπαθεί τους ξερόλες. Στη rock, που απαιτείται εις βάθος ψάξιμο αν θες να είσαι γνώστης της, οι περιπτώσεις αυθεντιών και ροκοπατέρων είναι άφθονες. Άνθρωποι οι οποίοι άλλοτε όντως έχουν πολλές γνώσεις και άλλοτε απλά νομίζουν ότι έχουν πολλές γνώσεις. Είτε τις έχουν είτε δεν τις έχουν, είναι εξίσου σπαστικοί και ενοχλητικοί.

I'm back

Το blog, όπως διαπιστώνετε όσοι ακόμα έχετε το κουράγιο να το παρακολουθείτε, έχει μπει στον πάγο τον τελευταίο μήνα. Λίγο το διάβασμα, λίγο η έλλειψη internet για μεγάλο χρονικό διάστημα και λίγο περισσότερο η έλλειψη χρόνου και διάθεσης για να γράψω, συνετέλεσαν στη μερική αυτή εγκατάλειψη. Από εδώ και πέρα όμως υπόσχομαι μεγαλύτερη συνέπεια στις αναρτήσεις μου. Αύριο κιόλας, θα ακολουθήσει μακροσκελής νέα ανάρτηση εις ένδειξη καλής θέλησης.

Review: Black Country Communion - Afterglow (2012)

Τρίτο album μέσα σε τρία χρόνια για το supergroup των Black Country Communion, οι οποίοι από ό,τι φαίνεται είναι επηρεασμένοι από τα 70s όχι μόνο μουσικά, αλλά και από άποψη συχνότητας κυκλοφοριών, καθώς στις μέρες μας φαντάζει ανήκουστο κάποιο group να βγάζει νέο album επί τρία συναπτά έτη. Βέβαια, σε αυτές τις περιπτώσεις ο κίνδυνος του κορεσμού πάντα ελλοχεύει, ειδικά όταν τα δυο album που προηγήθηκαν - Black Country Communion (2010), 2 (2011) - κινήθηκαν σε τόσο υψηλά επίπεδα. Τα σημάδια εξ'αρχής δεν ήταν ευοίωνα για το "Afterglow", καθώς πριν την κυκλοφορία του ο Hughes βρέθηκε να κατηγορεί δημόσια τον Bonamassa ότι έχει την προσωπική του καριέρα σε πρώτο πλάνο και δεν αφιερώνει αρκετό χρόνο στο συγκρότημα. Μάλιστα δήλωσε ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες, το "Afterglow" πιθανώς να αποτελέσει και την τελευταία κυκλοφορία της μπάντας.

Underground: Tin House - Tin House (1971)

Το αμερικάνικο power trio των Tin House έδρασε στις αρχές της δεκαετίας του '70. Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους έπαιξαν σκληρά blues με ένα touch από ψυχεδέλεια που έφτανε μέχρι και τα όρια του prog. Αυτή ήταν και η μοναδική κυκλοφορία τους στη δεκαετία και φαινομενικά η πρώτη και τελευταία της καριέρας τους. Το τελευταίο όμως το διέψευσαν, όπως θα δούμε παρακάτω.

Too much Airplay: Gotye ft. Kimbra - Somebody that I Used to Know

Ήταν το hit του καλοκαιριού. Όταν το πρωτοάκουσα, λέω αποκλείεται να είναι ο Sting αυτός. Αποκλείεται ο Sting να έχει γράψει αυτή τη μαλακία. Και όντως δεν ήταν ο Sting αλλά ο Gotye, του οποίου η φωνή "Sting-ίζει" σε υπέρμετρο βαθμό. To "Somebody that I Used to Know" είναι τεράστια παπαριά. Καταρχάς, γιατί κανείς δεν λέει ότι δεν είναι original, αλλά sample του "Seville", που είναι μια σύνθεση του Βραζιλιάνου κιθαρίστα Luiz Bonfa; Άλλη μαλακία το θέμα των samples, όμως δεν θα το αναλύσουμε τώρα σε βάθος. Το μόνο που θα πω, είναι ότι σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να "σαμπλάρω" και εγώ ένα άγνωστο τραγούδι του παρελθόντος και να γαμήσω στα charts. Και μετά θα το παίζω και πολύ καλλιτέχνης. Θα προσθέσω και λίγο μεταλλόφωνο, σαν τον Gotye, για να βάλω και μια προσωπική πινελιά και θα είμαι άρχοντας. By the way, η μελωδία του μεταλλόφωνου στο κομμάτι μπορούσε να είναι χειρότερη; Ίσως και να μπορούσε... πιο σπαστική πάντως δε γίνεται. Σαν κινέζικο παιδικό τραγουδάκι είναι.

Και να το άκουγες το "Somebody that I Used to Know" μόνο σε ραδιόφωνα που παίζουν αυτή τη μουσική, πάει στο διάολο. Αλλά είναι crossover επιτυχία βλέπετε. Αν ανοίξεις την TV θα το ακούσεις. Αν ανοίξεις το ραδιόφωνο θα το ακούσεις... ανεξαρτήτως σταθμού. Ακόμα και σε rock συχνότητες το παίζουν ολημερίς (θα το έβαζαν και βράδυ αλλά συνήθως έχει λίστες και δεν πρόλαβαν να το προσθέσουν ακόμα). Όχι πως έχω την απαίτηση, επειδή κάποιος φέρει rock ταμπέλα να παίζει αποκλειστικά rock και τίποτα άλλο. Ίσα ίσα, μ'αρέσει η ποικιλία. Αλλά γιατί ρε συ μου σερβίρεις αυτό το γαμοτράγουδο, που μπορώ να το ακούσω και στον Zoo radio? Και με αυτή την πρόταση επ'ουδενί δε μειώνω τον Ζoo, που καλά κάνει και απευθύνεται στο κοινό του με τη μουσική που επιλέγει. Αποκορύφωμα στο όλο γαμάτο σύνολο του τραγουδιού όμως, δεν ήταν η μουσική, αλλά το videoclip το οποίο είδα άθελα μου τις προάλλες, ενώ καθόμασταν με παρέα και πίναμε αμέριμνοι τις μπύρες μας σε ένα μαγαζί. Ξάφνου, να σου το "Somebody that I Used to Know" στην εκεί οθόνη. Άντε ωραία σκέφτομαι, το τρώμε που το τρώμε στη μάπα τόσο καιρό, ας δούμε και το video να μας γαργαλήσει και τα μάτια πέρα από τα αυτιά. Και το videoclip ξεκινά με ένα υπέροχο πατουσοπλάνο (τα πράγματα που βρίσκω πιο αηδιαστικά από μια πατούσα, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός ποδιού)... E α και γαμήσου ρε Gotye!

ΥΓ. Γιατί δεν κράζω την Kimbra; Νιώθω πολύ καλοσυνάτος σήμερα... γι' αυτό.

Underground: Braintoy - Vehicles (2008)

Τα κύρια εξαγώγιμα προϊόντα του Καναδά είναι τα εξής: Αεροσκάφη, οχήματα, βιομηχανικός εξοπλισμός, αλουμίνιο, (γαμήσι και) ξύλο, φυσικό αέριο και ηλεκτρισμός. Όλα αυτά όμως ωχριούν μπροστά στην μουσική εξαγωγή αυτής της τόσο μικρής πληθυσμιακά χώρας, με τις αχανείς παγωμένες εκτάσεις. Υπάρχει Καναδέζικη μπάντα που να είναι μέτρια; Έτσι πρόχειρα δε μου έρχεται καμιά στο μυαλό. Μάλλον για αυτό, κάποια ανώτερη δύναμη τους έδωσε τους Nickelback και τον Justin Bieber, ώστε να ισορροπήσει κάπως το θέμα... τόσο ταλέντο μαζεμένο σε ένα τόπο θέλει και το αντίβαρο του. Οι νεοπρογκρεσιβάδες Braintoy, με τους οποίους θα ασχοληθούμε, ήταν καταδικασμένοι εξαρχής να είναι σπουδαίοι μόνο και μόνο λόγω καταγωγής. Η μπάντα γεννήθηκε το 2004 στο Toronto και μας έχει χαρίσει μέχρι τώρα ένα EP με τίτλο "Tremors" το 2005, καθώς και ένα LP με τίτλο "Vehicles" που κυκλοφόρησε το 2008.

Too Much Airplay: Perfect World

Ημέρα Τρίτη και γύρω στη 1 μμ βρίσκομαι στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης. Oι διαδρομές που κάνω στον συγκεκριμένο δρόμο είναι οι μόνες στιγμές που ακούω ραδιόφωνο στα FM. Συνήθως, προτιμώ να χρησιμοποιώ το flashάκι μου στο αμάξι, ενώ όταν είμαι σπίτι αν θέλω να ακούσω ραδιόφωνο, ως επί το πλείστον απευθύνομαι σε κάποιο ιντερνετικό. Ας επιστρέψουμε όμως πίσω στην Τρίτη και γύρω στη 1 μμ. Ανοίγω το ραδιόφωνο και συντονίζομαι σε έναν από τους λίγους rock σταθμούς της πόλης. Παίζει το "Perfect World" των Gossip. Τελειώνει το τραγούδι και εγώ περιμένω να διαπιστώσω τι θα ακουστεί μετά. Ο "παραγωγός" επιλέγει James και εγώ με τη σειρά μου επιλέγω να αλλάξω σταθμό για να γλυτώσω τις φλύκταινες. Προχωρώ στον εταίρο rock σταθμό της πόλης, αυτόν που απέχει ελάχιστα σε συχνότητα από τον προηγούμενο, και ακούω ξανά το "Perfect World". Κλείνω το ραδιόφωνο και συνεχίζω ήρεμος τη διαδρομή μου. Γυρίζω σπίτι και συντονίζομαι σε ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό. Παίζει το "Perfect World". Κλείνω τον σταθμό και κάπως έτσι τελειώνει η ραδιοφωνική εμπειρία της ημέρας. Βάζω την τελευταία δισκάρα των Rush, αφού πρώτα απορρίπτω σχετικά γρήγορα, τη δελεαστική κατά τα άλλα σκέψη, του να ακούσω ξανά το "Perfect World".

Δεν είμαι κανένας μεγάλος fan της μουσικής των Gossip και ούτε έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα album τους. Το τελευταίο τους δίσκο που κυκλοφόρησε στα μέσα του Μάη, όμως τον άκουσα. Για να είμαι ειλικρινής, αν έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι από το άθλιο αυτό album, θα επέλεγα ή το "Perfect World" ή το "Melody Emergency". Πάντως, ακόμα και εγώ που δεν είμαι θαυμαστής των Gossip, ξέρω ότι έχουν ωραία κομμάτια. Κομμάτια που δεν ακούγονται καθόλου στο ραδιόφωνο. Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος "παραγωγός" ή DJ θελήσει να βάλει Gossip, ας πρωτοτυπήσει παρακαλώ και ας μη μας σπάσει τα αρχίδια. Κι αν του έχει επιβληθεί να παίζει καινούρια τραγούδια, ας ψάξει να βρει και κανένα άλλο group. Άλλωστε αυτός που ξεχωρίζει είναι αυτός που πρωτοτυπεί. Και επειδή η πρωτοτυπία είναι κάτι που χαρακτηρίζει σε τιτανοτεράστιο βαθμό το ντόπιο rock ραδιόφωνο, είμαι βέβαιος ότι σε μια δεκαετία από τώρα, όταν ακούμε Gossip σε κάποιον σταθμό, το τραγούδι θα είναι το "Perfect World". Ακριβώς όπως ακούμε και το "Creep" τα τελευταία 20 χρόνια. Γιατί δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά οι Radiohead δεν έχουν κυκλοφορήσει κανένα άλλο τραγούδι εκτός από αυτό και το "Karma Police". Έτσι και οι Gossip έχουν μόνο το "Pefect World", άντε και το "Heavy Cross". Τι ωραία...

Review: Ken Hensley - Love & Other Mysteries (2012)

Καινούρια κυκλοφορία για δεύτερη συνεχή χρονιά από τον Ken Hensley (πρώην πλήκτρα και συνθέτη του συνόλου σχεδόν των επιτυχιών των Uriah Heep), ο οποίος μπήκε δυναμικά στην δεκαετία των 10s. Μετά λοιπόν το, απλά αξιοπρεπές, περσινό "Faster" - το οποίο περιείχε βέβαια την υπερκομματάρα "Set me Free from Yesterday"- ο Ken συνεχίζει την προσωπική του διαδρομή με το album "Love & Other Mysteries".

Brian May + Roger Taylor = ?

Τέλειωσαν και οι -επιτυχημένοι κατά τους Βρετανούς- Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου, με την τελετή λήξης που έλαβε χώρα πριν από λίγες μέρες. Δε θα επεκταθούμε στο αν ήταν καλή ή όχι η τελετή, αν και πρέπει να επισημάνω πως η έλλειψη Datsun, καρπουζιών, Χατζηγιάννη και Βίσσης αποτελούν μεγάλο συν. Θέλω να σταθώ όμως στην πλέον ανατριχιαστική στιγμή της βραδιάς, που δεν ήταν άλλη από την εμφάνιση του μεγάλου Freddie Mercury. Τέσσερα video wall από το κέντρο του σταδίου πρόβαλλαν τη μορφή του, ενώ από τα ηχεία ακουγόταν ο φωνητικός αυτοσχεδιασμός του, από το θρυλικό Live που έδωσαν οι Queen στο Wembley το 1986. Όλος ο κόσμος στο στάδιο ένωσε τις φωνές του και ακολούθησε τις εντολές του Freddie, του μόνου ανθρώπου που ακόμα και μετά θάνατον μπορεί να παίζει στα δάχτυλα του το κοινό.

Underground: Flower Travellin' Band - Satori (1971)

Όταν ο Ιάπωνας ηθοποιός και τραγουδιστής Yuya Uchida επισκέφτηκε τον καλό του φίλο John Lennon στην Αγγλία στα μέσα των 60s, ήρθε σε άμεση επαφή με τη δυτική κουλτούρα και με την ακμάζουσα ροκ σκηνή της εποχής. Επιστρέφοντας πίσω στην πατρίδα του, θέλησε να μεταφέρει τον ψυχεδελικό ροκ ήχο που γνώρισε και στο ιαπωνικό κοινό. Ως αποτέλεσμα, δημιουργεί τους Flowers το 1968 και την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το LP "Challenge!" ως Yuya Uchida and the Flowers. Ο Uchida, αν και είναι ο ιθύνων νους της μπάντας, δεν παίζει στο album αλλά αναλαμβάνει χρέη παραγωγού. Το "Challenge!" περιέχει, μεταξύ άλλων, διασκευές σε τραγούδια των Jefferson Airplane, Cream και Big Brother and the Holding Company. Ο δίσκος αυτός πάντως, έχει μείνει στην ιστορία όχι για την μουσική του αλλά για το groundbraking εξώφυλλο του, που παρουσιάζει όλα τα μέλη της μπάντας, ακόμα και την γοητευτική τραγουδίστρια Remi Aso, γυμνά σε ένα πράσινο λιβάδι.

Underground: Survivor - All your Pretty Moves (1979)

Το συγκρότημα των Survivor δημιουργήθηκε περί το 1976 στο Shreveport της Louisiana. Φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τους έτερους Survivor από το Chicago, που έκαναν επιτυχία στα 80s με το "Eye of the Tiger". Οι Survivor με τους οποίους θα ασχοληθούμε, στο ένα και μοναδικό album που μας προσέφεραν, έπαιξαν heavy metal επηρεασμένο από μπάντες όπως οι Thin Lizzy και οι πρώιμοι Judas Priest.

Underground: Demian - Demian (1971)

Οι Demian δημιουργήθηκαν το 1970 στο Los Angeles σαν συνέχεια των ψυχεδελικών Bubble Puppy. Επειδή τα δύο αυτά συγκροτήματα αποτελούν ένα και το αυτό, θα αρχίσουμε την ιστορία μας από την ίδρυση των Bubble Puppy το 1966 στο San Antonio. Η μπάντα πέφτει κατευθείαν στα βαθιά καθώς ντεμπουτάρει στην σκηνή ως support group σε μια συναυλία των τεράστιων The Who, ενώ το 1967 υπογράφουν το πρώτο τους συμβόλαιο με τη θρυλική δισκογραφική εταιρία της εποχής, International Artists. Η συγκεκριμένη δισκογραφική είχε στις τάξεις της μια πληθώρα καλλιτεχνών της ψυχεδέλιας, όπως οι Red Crayola και οι 13th Floor Elevators. Το 1969 σημειώνουν την πρώτη τους επιτυχία με το single "Hot Smoke & Sassafras", το οποίο φτάνει μέχρι και το Νo 14 του Billboard 100. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το πρώτο LP τους που φέρει τον τίτλο "A Gathering of Promises". Παρά την προηγούμενη επιτυχία και το heavy airplay του "Hot Smoke and Sassafras", το ντεμπούτο των Bubble Puppy φτάνει μόλις μέχρι το Νo 176 των αμερικάνικων album charts. Αυτή η αποτυχία, σε συνδυασμό και με την κακή εμπορική πορεία των επομένων τριών singles του συγκροτήματος, φέρνουν τη ρήξη των σχέσεων Bubble Puppy - International Artists. Το 1970 αποδεσμεύονται από το συμβόλαιο τους και μετακινούνται στην California, μετά από προτροπή του μπασίστα των Steppenwolf, Nick St Nicholas. Ο Nicholas γίνεται manager τους και παίρνει το συγκρότημα κάτω από τη προστασία του. Οι Bubble Puppy μετονομάζονται σε Demian, προς αποφυγή περαιτέρω διενέξεων με την παλιά τους δισκογραφική και υπογράφουν στην ABC-Dunhill Records.

Review: Blue Murder - Blue Murder (1989)

Έτος 1987. Οι Whitesnake κυκλοφορούν το ομώνυμο τους album και βάζουν φωτιά στα charts. Τραγούδια όπως το "Still of the Night" και το "Is this Love" παίζονται μέρα-νύχτα από το MTV. Ο David Coverdale και η παρέα του γεύονται την επιτυχία σε βαθμό που δεν φαντάζονταν ούτε στα πιο τρέλα τους όνειρα. Όμως ο John Sykes, υπεύθυνος για τα riff και co-writer σε όλα τα τραγούδια του δίσκου (πλην των επανεκτελέσεων "Here I Go Again" και "Cryin in the Rain"), δεν ήταν εκεί για να γευτεί την αναγνωρισιμότητα. Ο Sykes, ο οποίος μπήκε στους Whitesnake γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 80, δυστυχώς δεν κατάφερε να συνυπάρξει για πολύ με τον David Coverdale. Όταν συγκρούονται δύο τόσο μεγάλοι εγωισμοί, συνήθως το αποτέλεσμα είναι η δημιούργια εντάσεων και διενέξεων. Οπότε, λίγο πριν την κυκλοφορία του "1987" - ή "Whitesnake", αν προτιμάτε - ο Coverdale παίρνει την απόφαση να απολύσει όλα τα μέλη της μπάντας του, με πρώτο και καλύτερο τον Sykes φυσικά.

Introduction

Let's cut to the chase... Λόγος δημιουργίας αυτού του blog είναι η αγάπη μου για τη ροκ μουσική, κυρίως της μαγευτικής δεκαετίας του '70.  Θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σχετικά άγνωστες μπάντες από αυτή την περίοδο, που ίσως αξίζουν την προσοχή σας. Βέβαια, επειδή μ'αρέσει η ποικιλία, δεν πρόκειται να ασχοληθώ αποκλειστικά με τις underground μπάντες των 70s, αλλά θα επεκταθώ και σε άλλα θέματα, σχετικά πάντα με τη μουσική. Οψόμεθα. Αυτά είναι τα βασικά. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία. Ας αρχίσουμε λοιπόν...

ΥΓ. Θα προσέξετε ότι στο τέλος κάποιον reviews παραθέτω και links προς download. Σε καμιά περίπτωση δε θέλω να ενισχύσω την πειρατεία. Η μόνη αιτία για την οποία υπάρχουν τα links, είναι ότι τα albums αυτά είναι αρκετά δυσεύρετα. Οπότε μπορείτε να το δείτε σαν μια μικρή διευκόλυνση. Βεβαίως και σας παροτρύνω θερμά αν ακούσετε κάτι που σας αρέσει να το αγοράσετε, ενισχύοντας έτσι - πιθανώς - και τους καλλιτέχνες.