Οι Gun σχηματίστηκαν, ή για να είμαστε απόλυτα ακριβείς μετονομάστηκαν από The Knack σε Gun, το 1967 στο Λονδίνο. Μέλη της μπάντας ήταν ο Adrian Gurvitz στην κιθάρα και τα φωνητικά, ο αδελφός του Paul Gurvitz στο μπάσο (και τα δυο αδέλφια εκείνη την περίοδο και μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '70 χρησιμοποιούσαν το επίθετο Curtis) και ο Louis Farell στα drums.
Το 1968 κυκλοφορεί το ντεμπούτο της μπάντας, το οποίο έμελλε να αποδειχτεί το καλύτερο album τόσο της πορείας του συγκροτήματος, όσο και της μετέπειτα κοινής πορείας των αδελφών Gurvitz (βλέπε Three Man Army, Baker Gurvitz Army, The Graeme Edge Band). Το πρώτο πράγμα το οποίο τραβά την προσοχή είναι το φανταστικό cover του δίσκου. Ένα εξώφυλλο που θα μπορούσε άνετα να ανήκει σε κάποια (καλόγουστη) μεταγενέστερη thrash ή death metal μπάντα. Παρά το totally evil εξώφυλλο, η μουσική και οι στίχοι των Gun δεν έχουν καμιά σχέση με το σατανισμό.
Raw Power! Αυτές οι δύο λέξεις χαρακτηρίζουν απόλυτα το ντεμπούτο των Αμερικανών Sir Lord Baltimore. Ένα album το οποίο κυκλοφόρησε το μακρινό 1970 και αποτέλεσε μεγάλο θεμέλιο λίθο στη δημιουργία της heavy metal μουσικής. 10 μόλις μήνες μετά το "Black Sabbath", οι John Garner (Vocals/Drums), Louis Dambra (Guitar) και Gary Justin (Bass) βάζουν τους ενισχυτές τους στο "11" και μας χαρίζουν αυτόν εδώ τον αριστουργηματικό hard rock/heavy metal δίσκο.
Φτάσαμε επιτέλους στον καλύτερο περσινό δίσκο, σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Και η μεγάλη τιμή πηγαίνει στους Soundgarden, οι οποίοι μας έδωσαν το πρώτο τους album μετά από 16 ολόκληρα χρόνια. Και τι album... γιατί το "King Animal" δεν είναι απλά ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, αλλά ίσως να είναι και ότι καλύτερο έχουν βγάλει ποτέ οι Αμερικάνοι.
Η μπάντα ακούγεται δεμένη και η χημεία είναι αδιαμφισβήτητη ανάμεσα στους τέσσερις μουσικούς από το βροχερό Seattle. Μοιάζει σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από το 1994 και τις μεγάλες δόξες τους. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι τώρα ακούγονται περισσότερο ώριμοι και εκλεπτυσμένοι στον ήχο τους, σε σχέση με το πιο θορυβώδες παρελθόν τους. Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο, καθώς πλέον δεν μιλάμε για ένα group που αποτελείται από 20χρονα παιδαρέλια, αλλά για τέσσερις καταξιωμένους καλλιτέχνες, που ο καθένας έχει τραβήξει το δικό του δρόμο και έχει μαζέψει τις δικές του εμπειρίες, από τη διάλυση της μπάντας το 1997 μέχρι και σήμερα.
Το "King Animal" δεν είναι από τα εύκολα album. Δεν θα βρείτε μέσα κανένα "Black Hole Sun" και κανένα "Spoonman". Ίσως μάλιστα δεν καθίσει καλά στα αυτιά σας με την πρώτη ακρόαση. Προσπεράστε αυτό το γεγονός και ακούστε το πάλι και πάλι και τότε θα αποκαλυφθεί το μεγαλείο του. Τα γεμάτα riffs του Kim Thayil δίνουν το παρών και σε αυτό το LP, όπως φάνηκε και από το "Been Away to Long", το single που κυκλοφόρησαν οι Soundgarden δύο μήνες πριν δοθεί ολόκληρο το "King Animal" προς ακρόαση. Η φωνή του Cornell δεν διατηρείται απλά στα καλύτερα της, αλλά ακούγεται - αν είναι δυνατόν - ακόμα πιο πλούσια και γεμάτη. Ο Ben Shepherd στο μπάσο συνεισφέρει με το σκοτεινό και μελαγχολικό "Taree", μια αποκλειστικά δική του σύνθεση, που αποτελεί ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlights του album. Βέβαια αυτό δεν είναι το μόνο κομμάτι στο οποίο είχε συμβολή ο μπασίστας των Soundgarden, αλλά δεν θα μπορούσα να παραλείψω να κάνω αυτή τη μικρή αναφορά στο "Taree". Ο drummer Matt Cameron (on double duty πλέον, μιας και παίζει drums και στους εταίρους μεγάλους του Seattle, δηλαδή τους Pearl Jam) μας παρουσιάζει για ακόμα μια φορά το groove του, καθώς και την ευχέρεια που έχει να κινείται ανάμεσα στη μουσική και να την συμπληρώνει τόσο όμορφα και εύστοχα.
Το "King Animal" είναι δισκάρα. Ειδικά το πρώτο του μισό με κομματάρες όπως τα προαναφερθέντα "Been Away too Long" και "Taree", το "By Crooked Steps" που σου χώνει γροθιά στο στομάχι και σε αφήνει διπλωμένο για 4 λεπτά, και το μονολιθικό, αλλά ταυτόχρονα τόσο πλούσιο, "Blood on the Valley Floor". Το δεύτερο μισό αν και χάνει λίγο σε ποιότητα, παρόλα αυτά διατηρείται στο ύψος των περιστάσεων και περιέχει εκτός των άλλων το "Rowing", ένα πολύ περίεργο, τριπαριστό τραγούδι, που ακόμα δεν έχω κατασταλάξει για το αν μου αρέσει ή όχι, αλλά πρέπει να αποτελεί το κομμάτι το οποίο έχω ακούσει περισσότερο μέσα από το τελευταίο πόνημα των Soundgarden!
Εν κατακλείδι και για να μην κουράζω ξεχάστε ότι έγραψα πιο πάνω. Απλά το "King Animal" γάμησε... END OF FUCKING STORY!
Μετά την κυκλοφορία του "The Alchemist" το 2007, οι Witchcraft έδειχναν να έχουν φτάσει σε ένα πολύ οριακό σημείο. Αν και το album ήταν καλό, παρόλα αυτά οι Σουηδοί δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα το καινούριο στον ήχο τους και έμοιαζαν να παραμένουν στάσιμοι. Ακολούθησε ένα μεγάλο διάλειμμα αδράνειας το οποίο επέφερε πολλές αλλαγές στις τάξεις του group, με τον τραγουδιστή Magnus Palender και τον μπασίστα Ola Henriksson να είναι οι μόνοι που παρέμειναν από το line-up του "Alchemist".
Με νέα σύνθεση λοιπόν, οι Witchcraft μας έδωσαν το 2012 το "Legend", με το οποίο έληξε η πενταετής απουσία τους από τα μουσικά δρώμενα. Οι αλλαγές των μελών, μαζί με το διάλειμμα, φαίνεται ότι είχαν ευεργετική επίδραση στο συγκρότημα. Το "Legend" φέρει έναν αέρα ανανέωσης και είναι το βήμα εκείνο που χρειαζόταν να κάνουν οι Witchcraft, για να ξεφύγουν από το τέλμα στο οποίο είχαν επέλθει. Επιτέλους οι Σουηδοί απομακρύνθηκαν από τα αργόσυρτα doom και την θαμμένη παραγωγή και πήγαν σε κάτι πιο σύγχρονο, stoner και καλογυαλισμένο. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως έχασαν την ταυτότητα που είχαν χτίσει με τα τρία προηγούμενα album τους. Αντίθετα, τη διατήρησαν και την εξέλιξαν, κάτι το οποίο φαίνεται από το εναρκτήριο κιόλας, βομβαρδιστικό "Deconstruction", όπως και από το single του δίσκου, "It's not Because of You". Το single αυτό, μαζί με το "Democracy" είναι τα μόνα τραγούδια που δε μου άρεσαν ιδιαίτερα. Αυτό βέβαια είναι καθαρά προσωπική μου άποψη, μιας και ξέρω αρκετά άτομα που ειδικά με το "It's not Because of You" έκοψαν φλέβα. Τα "Dystopia", "An Alternative to Freedom" και "White Light Suicide" μου έκαναν περισσότερη εντύπωση από το "Legend", αλλά η αλήθεια είναι ότι το album φυσάει γενικά. Η ανασυγκρότηση των Witchcraft κρίνεται άκρως επιτυχής και τώρα το μόνο που απομένει, είναι να δούμε πως θα προχωρήσουν.
Επιστροφή στις ρίζες τους για τους ZZ Top, υπό την καθοδήγηση του πλέον κατάλληλου ανθρώπου για αυτή τη δουλειά, δηλαδή του παραγωγού Rick Rubin. Στο "La Futura" οι τρεις Τεξανοί αφήνουν πίσω τους μια για πάντα τα -στη πλειονότητα τους- οικτρά μπλικιπμπλίκι-southern τραγούδια που έγραφαν στα 80's και τα 90's και υπηρετούν για άλλη μια φορά τα blues. Οι συνθέσεις που συμπεριλαμβάνονται στο δίσκο, είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει από την εποχή του "Deguello" και προσωπική μου άποψη είναι πως το "La Futura", στο σύνολο του, συναγωνίζεται το "Tres Hombres" για τον τίτλο του κορυφαίου album των ZZ Top.
Ο Rubin δεν βάζει στην παραγωγή φρου-φρου και αρώματα, αφήνει τον βρώμικο ήχο να κυριαρχήσει και τη μπάντα να ακούγεται φυσική, αλλά ταυτόχρονα και μοντέρνα. Οι fuzzy κιθάρες είναι στο προσκήνιο και τα λίγα synthesizers λειτουργούν απλά ως συνδετικό στοιχείο στο background των κομματιών. Η φωνή του Gibbons έχει χάσει εντελώς την όποια έκταση δεν είχε και πλέον περισσότερο γρυλίζει και μουγκρίζει παρά τραγουδάει, αλλά μα τη γενειάδα του δεν έχει ακουστεί ποτέ τόσο γαμάτα όσο στο "La Futura". Το album είναι γεμάτο από κομματάρες. Προσωπικά ξεχώρισα τα "I Gotsta Get Paid", "Chartreuse", "Flyin' High" και "It's Too Easy Manana", αλλά νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να κάνει τη δική του επιλογή ανάμεσα στα 10 κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο και να μην έχει καθόλου άδικο για τα τραγούδια που προτίμησε.
Οι Σουηδοί Graveyard ξεκίνησαν την πορεία τους το 2006, έχοντας για βασικές επιρροές τους Black Sabbath και τους Pentagram. Στο ντεμπούτο τους έδειξαν αυτή τους την αγάπη προς το doom, μοιάζοντας παράλληλα υπερβολικά με τους συμπατριώτες τους Witchcraft, σε σημείο που θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει ακόμα και copycats. Με το "Hinsigen Blues" διαμόρφωσαν μια δική τους ταυτότητα, απομακρυνόμενοι αρκετά από το doom και διαφοροποιώντας τον ήχο τους από τις υπόλοιπες παρεμφερείς μπάντες της γενιάς τους.
Το περσινό "Lights Out" συνεχίζει από το σημείο που σταμάτησε το "Hinsigen Blues". Ξεφεύγει μάλιστα ακόμα περισσότερο από τις διδαχές των Sabbath, και βουτάει στα σκοτεινά blues μονοπάτια των Led Zeppelin και του Peter Green. Αυτό είναι το album στο οποίο οι Graveyard βρίσκουν το ποιοι πραγματικά είναι. Ο δίσκος δεν έχει ούτε μια μέτρια στιγμή. Και τα 35 λεπτά της διάρκειας του αποτελούν απόλαυση, με τα catchy retro tunes των Σουηδών να σου χαρακώνονται στον εγκέφαλο. Κι ας είναι τα lyrics σε κάποια σημεία παιδικά και ανούσια, το συγχωρούμε και συνάμα συγχαίρουμε τον Joakim Nilsson για τη διαρκή πρόοδο που δείχνει στα φωνητικά του. Οι Graveyard με το "Lights Out" αλλάζουν επίπεδο και βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά. Φανταστείτε, ότι σκεφτόμουν να αναφέρω σε αυτό το μικρό review και κάποια τραγούδια τα οποία ξεχώρισα από την ακρόαση του δίσκου, αλλά όταν άρχισα να τα απαριθμώ, αντιλήφθηκα ότι έγραψα και τα 9 κομμάτια που απαρτίζουν το "Lights Out"! Το μέλλον διαγράφεται όλο και λαμπρότερο για τους τέσσερις Σουηδούς.
Οι Beach Boys το 2012 συμπλήρωσαν τα 50 τους χρόνια. Αποφάσισαν λοιπόν να επανενωθούν για να το γιορτάσουν. Αυτό τους το reunion, πέρα από αναμενόμενο world tour, μας έδωσε και ένα όχι και τόσο αναμενόμενο νέο δίσκο. To "That's Why God Made the Radio" περίμενα ότι θα ήταν απλά μια αρπαχτή, στα πλαίσια της προαναφερθείσας επανένωσης. Πραγματικά δε θα μπορούσα να πέσω περισσότερο έξω. Καταρχάς τους τιμά απεριόριστα το γεγονός πως δεν κυνήγησαν την εύκολη επιτυχία με κάποιο single, στο στυλ του "Surfin' Usa", του "California Girls", ή του "Kokomo". Αντίθετα, επέλεξαν και έγραψαν έναν δίσκο χωρίς fillers, που κυλάει αρμονικά καθ' όλη τη διάρκεια του.
Οι χαρακτηριστικές φωνητικές αρμονίες των Beach Boys προφανώς και είναι παρούσες σε όλο το album, άλλωστε αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της μπάντας. Μερικά από τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν ειδικά για το "That's Why God Made the Radio", ενώ άλλα αποτελούν παλαιότερες συνθέσεις του group που ποτέ δεν είχαν κυκλοφορήσει. Μια από τις συνθέσεις που προϋπήρχαν είναι το "Summer's Gone", με το οποίο τελειώνει το album. Ο ηγέτης των Beach Boys, Brian Wilson, το έγραψε στα τέλη των 90s έχοντας στο μυαλό του τη μητέρα του και τον αδελφό του, τους οποίους έχασε αμφότερους μέσα σε 2 μήνες. Επίσης, όπως δήλωσε ο ίδιος, είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει το "Summer's Gone" ως επίλογο για το τελευταίο album που θα έβγαζε ποτέ το συγκρότημα. Εν τέλει κυκλοφόρησε το 2012, αποτελώντας το τελικό μέρος της σουίτας με την οποία κλείνει το "That's Why God Made the Radio", η οποία επίσης περιλαμβάνει τα "From There to Back Again" και "Pacific Coast Highway". Η εν λόγω σουίτα είναι υπέροχη, θυμίζει πολύ "Pet Sounds" και "Smile" και αφήνει μια ευχάριστη, νοσταλγική γεύση στον ακροατή. Τα εγκωμιαστικά σχόλια που κέρδισε, τόσο αυτή όσο και ολόκληρος ο δίσκος, από σχεδόν σύσσωμο τον μουσικό τύπο, κρίνονται άκρως δικαιολογημένα, καθώς το "That's Why God Made the Radio" είναι ότι καλύτερο μας έχουν δώσει οι Beach Boys μετά τα 70s.
Μετά από 50 χρόνια δισκογραφίας και 34 studio albums, εύλογα αναρωτιέται κανείς τι άλλο πια έχει να μας δώσει ο Bob Dylan και αποφάσισε να κυκλοφορήσει το "Tempest". Όποιος τον αμφισβήτησε - συμπεριλαμβανομένου και εμού, που ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος fan του Dylan - και άκουσε τον δίσκο πήρε την πληρωμένη απάντηση που του άξιζε, από τον πάντα κοφτερό με τα λόγια Αμερικανό τραγουδοποιό και ποιητή. Ο Dylan παραμένει στην κορυφή τόσο σε συνθετικό επίπεδο, όσο φυσικά και σε στιχουργικό. Ειδικά όσον αφορά τους στίχους, το "Tempest" πιθανότατα αποτελεί το πιο σκοτεινό album της καριέρας του. Αν και ποτέ η φωνή του δεν αποτέλεσε το μεγάλο ατού του Dylan, εντούτοις με τα χρόνια αυτή ωρίμασε σαν παλιό καλό κρασί και απέκτησε ένα πολύ όμορφο γρέζο, ενώ παράλληλα διατήρησε και την εκφραστικότητα που ανέκαθεν είχε. Προσωπικά, σίγουρα την προτιμώ πολύ περισσότερο τώρα, από ότι όταν ήταν μικρότερος.
Το album στο σύνολο του είναι πανέμορφο και η μουσική του είναι περιπετειώδης και αξιομνημόνευτη. Υπάρχουν μερικές κάπως "άβολες" στιγμές, όπως το ομώνυμο 14λεπτο "Tempest", το οποίο ασχολείται με την ιστορία του Τιτανικού (τόσο του πλοίου όσο και του σεναρίου της ταινίας του Cameron) και το "Roll on John", με το οποίο ο Dylan αποτίνει φόρο τιμής στον φίλο του John Lennon. Αυτά ήταν τα μοναδικά τραγούδια που δεν κατάφεραν να με κερδίσουν πλήρως. Αντίθετα τα "Pay in Blood", "Tin Angel" και "Scarlet Town" θα τα χαρακτήριζα ως τις πλέον δυνατές στιγμές σε ένα εξαιρετικό και ισορροπημένο album, που αποτελεί ένα ακόμα κόσμημα στην πλούσια συλλογή του Bob Dylan.
Επιστροφή στα concept albums εν έτη 2012 για το Καναδούς θεούς, με την κυκλοφορία του sci-fi "Clockwork Angels" (η ιστορία του οποίου θα κυκλοφορήσει και σε βιβλίο). Η μουσική κινείται λίγο πολύ στα πλαίσια του "Snakes & Arrows", απλά με περισσότερα prog στοιχεία. Φυσικά δεν χρειάζεται να μπω στον κόπο να σχολιάσω το μουσικό επίπεδο των Lee, Lifeson και Peart, καθώς και οι τρεις είναι βιρτουόζοι στο όργανο τους. Δε μπορώ να μην αναφερθώ όμως ειδικά στον Peart, ο οποίος ακόμα και μετά από τόσα χρόνια εξελίσσει ασταμάτητα το παίξιμο του. Το ίδιο έκανε και στο "Clockwork Angels", καταφέρνοντας έτσι να έχει ίσως τον πλέον καταλυτικό ρόλο στο δίσκο, συνυπολογιζομένου βέβαια και του στιχουργικού κομματιού, που ως συνήθως ανέλαβε.
Τραγούδια όπως το πολύ σύγχρονο ηχητικά "The Wreckers", το δυναμικό "Headlong Flight" με τη βουτιά που κάνει στις τέσσερις δεκαετίες του παρελθόντος της μπάντας και το δαιδαλώδες "The Garden" - ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου - κερδίζουν άξια τη θέση τους δίπλα στα κλασσικά τραγούδια του live setlist των Rush. Το album αυτό επιδεικνύει περίτρανα το λόγο που οι Καναδοί χαίρουν της εκτίμησης όλων στη rock κοινότητα και γιατί, παρά τα χρόνια τους, συνεχίζουν ακόμα να κερδίζουν οπαδούς και να γεμίζουν με άνεση αρένες 50.000 θέσεων. Το μόνο που θα πω πριν κλείσω, είναι ότι ελπίζω να τους δω ζωντανά πριν βγουν στη σύνταξη, που από τα λεγόμενα τους δε θα αργήσει και πολύ να συμβεί. Κι ας έχει σπάσει η φωνή του Geddy Lee, παραμένει τιτανοτεράστιος και τιτανομέγιστος. RUSH ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!
Μετά το πρώτο τους album, τρία χρόνια πριν, η πορεία των Band of Skulls φαινόταν προδιαγεγραμμένη. Indie μπάντα, κλώνος των White Stripes, που κατάφερε να κάνει ένα hit και σαν διάττων αστέρας θα εξαφανιζόταν λίαν συντόμως από το μουσικό στερέωμα. Ένα συγκρότημα αναλώσιμο, ανάμεσα σε τόσα άλλα που είχαν βγει την ίδια περίοδο και που ηχητικά έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερό. Με το δεύτερο τους δίσκο οι Βρετανοί κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτή τη -σχεδόν- προδιαγεγραμμένη πορεία, να αποβάλλουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις αναφορές στον Jack White και να σταθούν αποκλειστικά στα πόδια τους.
Το "Sweet Sour" είναι ένα album με την υπογραφή των Band of Skull και όχι μια κυκλοφορία μιας random indie μπάντας, κάτι που φαίνεται από το πρώτο κομμάτι του δίσκου κιόλας, το ομώνυμο ψυχεδελικό "Sweet Sour". Αν και ο δίσκος δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη χρήση μερικών fillers, αυτά είναι πολύ λίγα σε αριθμό και ισοσκελίζονται από τις πολλές πολύ καλές στιγμές του. Από αυτές τις στιγμές, ειδικής αναφοράς αξίζουν το παλιομοδίτικο hard blues του "The Devil takes care of his own" και το σαγηνευτικό "Lay my Head Down", που αποτελεί ένα από τα ομορφότερα τραγούδια της περσινής χρονιάς. Με το "Sweet Sour" το εγγλέζικο trio φαίνεται, και είναι, πιο συγκροτημένο και γεμάτο αυτοπεποίθηση τόσο σε μουσικό όσο και σε συνθετικό επίπεδο. Το επόμενο τους βήμα αναμένεται με μεγάλη ανυπομονησία.
Οι πιο πολλοί περίμεναν ότι το album αυτό θα ήταν πατάτα, ανάμεσα τους και εγώ. Αν και αρκετοί διατήρησαν την προκειμένη άποψη και μετά την κυκλοφορία του, προσωπικά μπορώ να πω ότι το "Music From Another Dimension" (το πρώτο πόνημα των Aerosmith με original υλικό από το 2001) με κέρδισε. Ο δίσκος περιέχει ό,τι θα περίμενε κανείς από τους Βοστονέζους: φοβερά riffs, πωρωτικά hooks, έναν 64χρονο Tyler που ακούγεται σαν 20άρης και προπαντός ωραία hard rock τραγούδια.
Στα αρνητικά πρέπει να σημειωθεί η αναίτια πολύ μεγάλη διάρκεια του album, που αγγίζει τα 70 λεπτά, καθώς και το τραγούδι "What could have been Love" που αποτελεί ουσιαστικά μια επανάληψη του "Ι don't wanna miss a Thing". Τα παραπάνω, σε συνάρτηση με την έλλειψη ενός hit single επιπέδου "Falling in Love" ή "Jaded", τη γενικότερη απαξίωση που δείχνουμε στην Ελλάδα προς τα μεγάλα αμερικάνικα rock συγκροτήματα και το μηδενικό airplay - πλην του προαναφερθέντος, εμετικού "What could have been Love" -, σίγουρα συνετέλεσαν στο να μη μπουν πολλοί στη διαδικασία να ακούσουν το album αυτό για δεύτερη φορά (μη σου πω ούτε καν για πρώτη). Απλά βάλτε τον δίσκο στο repeat και απολαύστε.
Το "Old Ideas", όπως λέει και ο τίτλος του, ασχολείται με τα αγαπημένα θέματα του Leonard Cohen. Η απώλεια, η αγάπη, η πνευματικότητα και η θνητότητα θίγονται από τον 78χρονο Καναδό θρύλο, με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Φλεγματικός, αυτοσαρκαστικός, ειλικρινής και χωρίς καμιά δόση σοβαροφάνειας, μας παραδίδει αυτό το εξαιρετικό album, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει και το κύκνειο άσμα της μεγάλης καριέρας του. Παρά τα χρόνια του, η φωνή του Cohen όχι απλά διατηρεί τη μαγεία της, αλλά έχει εμπλουτιστεί και με ένα raspy quality που κάνει τις ερμηνείες του να ακούγονται totally badass.
Και αν η θεματική του δεν είναι ιδιαίτερα ανανεωμένη, το ίδιο δεν ισχύει και με τη μουσική, η οποία έχει μια ευχάριστη και απρόσμενη ποικιλία. Αν το δόγμα είναι ότι δε μπορείς να μάθεις καινούρια κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί, ο Καναδός αποδεικνύει πως αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση του, καθώς παραμένει δημιουργικός, ανοιχτόμυαλος και μουσικά θαρραλέος. Το "Old Ideas" φαντάζει το ιδανικό τελείωμα για έναν εκ των σημαντικότερων και πλέον επιδραστικών τραγουδοποιών του 20ου αιώνα.
Κοντεύει σχεδόν ολόκληρος μήνας από το τέλος του 2012, μια αρκετά μέτρια χρονιά στη ροκ μουσική. Ας ελπίσουμε τα πράγματα να πάνε καλύτερα το 2013. Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσει μια mini ανασκόπηση του έτους, μέσω ενός Top 10 τον κορυφαίων -κατ' εμέ- κυκλοφοριών, που θα συνοδεύεται από ένα μικρό κειμενάκι για κάθε album, και μια λίστα από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις. Αρχίζουμε αύριο με το #10 από τους καλύτερους περσινούς δίσκους.
Οι παλαιότεροι σίγουρα θυμούνται τις τάσεις που επικρατούσαν στη μουσική βιομηχανία στα τέλη των 80s. Το κραταιό poser/hair metal του LA, που μονοπώλησε εμπορικά τη δεκαετία, βρισκόταν σε ύφεση. Παράλληλα, από το βόρειο και βροχερό Seattle άρχισε να αναδύεται το φαινόμενο του grunge, το οποίο έστειλε το poser στη λήθη, με την κυκλοφορία του "Nevermind" των Nirvana το 1991. Ούτε λόγος εκείνη την περίοδο βέβαια για blues, rock και hard rock. Ακόμα και η πιο βαριά σκηνή του thrash metal, που άνθισε μετά τα μέσα του '80, έδειχνε να περνάει μια κρίση ταυτότητας. Αυτή η κρίση επιβεβαιώθηκε από τις μπαλάντες που κυκλοφόρησαν πολλές μπάντες του genre και κορυφώθηκε με το "Black Album" των Metallica, επίσης το 1991.
